"İNDİKİ ZƏMANƏDƏ KİŞİ OLMAQ ÇƏTİNDİR"
21-05-2013, 08:52
Xoş gördük, dəyərli oxucular. Bu yazını oxuyursunuzsa, deməli, ömrün növbəti anı bizi yenidən qovuşdurub.
Bəli, “Ömrün anları” rubrikasının bugünkü qonağı xalq artisti Yalçın Rzazadədir.
- Sizinlə dərs dediyiniz Mədəniyyət və İncəsənət universitetində görüşürük. Çox yormurmu dərslər sizi?
- Mən həyatda hər şeyə ciddi yanaşıram, istəyirəm ki, gələcək nəsil nəsə götürə bilsin. Tələbələrimdən soruşanda ki müəllimin kimdir, ürəklə deyə bilsinlər ki, Yalçın Rzazadədir, adıma layiq olmağa çalışıram. Mən tələbələrimi əsla məcbur etmirəm ki, filan mahnını oxu, sadəcə məsləhət görürəm. Əgər o mahnı onun içindən gəlmirsə, ifa etmək istəmirsə, deməli, olmayacaq, alınmayacaq.
- Tələbələriniz kimdən dərs aldıqlarının fərqinə varırlarmı?
- Əlbəttə fərqinə varırlar, ümumiyyətlə, tələbələrim məni çox istəyirlər. Çünki mən onlara həm müəllim, həm də dost kimi yanaşıram. Dərdlərinə şərik oluram, hər hansısa bir mahnını oxumaq üçün kefinin olmadığını görüb onları anlamağa çalışıram.
- Sizcə, yaşadığımız dövrdə sənətə və sənətkara qiymət varmı?
- Mən belə bir misal çəkim sizə: Birinin səsi var, yaxşı məktəb keçib, gələcəyi parlaqdır, amma onun gündəmə gəlməsi üçün, efirlərə çıxması üçün, mahnılar yazdırması üçün pul lazımdır. İndi siz düşünün ki, imkanı olmayan tələbə nə etməlidir? Bu gün imkanı olmayan istedadlı bir gəncin özünü tanıtması çox çətindir.
- Bəs sizə verilən dəyərdən necə, razısızmı?
- Bəli, mən imkan versəm, bütün həftə boyu telekanallardan, efirlərdən düşmərəm, amma buna mənim nə vaxtım var, nə də imkanım. Çünki mən tamaşaçılara qarşı çox həssasam, tez-tez efirə çıxacağamsa, gərək təkrar mahnılar oxumayım, geyimlərim fərqli olsun. Hamısından vacib məsələ də budur ki, mən hər verilişə getmirəm, getdiyim verilişin qonaqları, mövzusu haqda məlumat alıram, sonra qərar qəbul edirəm, çünki mənə yaraşmaz hər verilişdə gedib oturmaq. Dünyanın 54 ölkəsində olmuşam, böyük səhnələrdə çıxışlar etmişəm, amma bütün bunlara baxmayaraq, mənə “təkrarsız sənətkar”, “əvəzolunmaz sənətkar” deyilməsini sevmirəm, təvazökarlığımdan irəli gəlir. Bir dəfə oğlumu yolda saxlayıb demişdilər ki, Yalçın müəllimin əllərindən öpürük, o şəxsiyyətdir, kişi kimi oğlandır. Mən bu qədər təriflərin içindən bir şəxsiyyət, bir də kişi sözünü seçdim. Çünki şəxsiyyət olmaq çətindir, indiki zamanda kişi olmaq çox çətindir.
- Müxtəlif musiqi yarışmalarında jüri olaraq iştirak edirdiniz. Bəs indi həmin yarışmalara və münsiflərə baxanda heyfsilənirsiniz ki, sizi də orda əyləşdiriblər, onları da?
- Xeyr, qətiyyən. Əslində, mən bacardıqca elə yarışmalardan qaçmağa çalışıram. Birinin istedadı var, imkanı yoxdur, qalib ola bilmir, digərinin istedadı yoxdur, imkanı yaxşıdır, qalib olur və nəticədə ədalətsizlik ortaya çıxır.
- Uşaqlıq və gənclik illərinin Yalçını ilə bu günün Yalçın Rzazadəsi arasında fərq çoxdur?
- Fərq, demək olar ki, həm var, həm də yoxdur. Mən ziyalı ailəsində böyümüşəm, atamın vəzifədə çalışmasına baxmayaq, bütün əziyyətləri görmüşəm. Yeşik də mıxlamışam, yük də daşımışam, balıqçılara tor atmaqda köməklik edib əvəzində balıq almışam. Qışda məktəbə gedəndə imkansızlıqdan ayaqqabım, qalın geyimim olmurdu, məcburən əynimdə olan geyimlərlə getməli olurdum. Bu çətinlikləri sənətkar olmağımda sanki həyatın bir sınağı hesab edirəm. Məhz o vaxtdan təmiz yaşamağın tərəfdarı olduğumçün bu gün alnım açıqdır. Baxmayaraq ki, çətinliklərim çox olub, mən bu gün yenə də o illərə qayıtmaq, uşaq olmaq istərdim.
- Niyə insan gələcəyə deyil, keçmişə can atır?
- Zəhmətkeş olduğuma görə bəzən əsəblərim gərilmiş olardı, məhz o anlarımda gəlib başımı anamın dizlərinin üstünə qoyardım, onun bircə xoş sözü, nəvazişi mənə bütün dərdimi unutdurardı. Anam mənim həm də dostum idi, onu əvəz edən ikinci bir adam yoxdur. Problemlər artdıqca hiss edirsən ki, artıq boğulursan problemlərin içində, buna görə insan keçmişə nəzər edir, o günlərə qayıtmaq istəyir. Sənətkarın gərək xırda problemləri olmasın, düşünməsin ki, evində yeməyə nəsə var, ya yox.
- Səhnəyə ilk gəldiyiniz günü necə xatırlayırsınız?
- Mən böyük səhnələrə qədəm qoyduğumçün müəllimlərimə minnətdaram. İnsan yaşa dolduqca yaşında problemlər yaranır, amma mən bu problemləri, Allaha şükür olsun ki, özümdə görmürəm, əksinə, səsimin imkanları daha da artır. Bir də anama çox borcluyam ki, mənə hər zaman dəstək olub, istər geyim, istərsə də mənəvi baxımdan dəstək verib. Bildiyiniz kimi, bu insanların sayəsində mən Azərbaycan səhnəsinə özünəməxsusluq gətirdim, zəncirləri qırdım. Bəlkə də elə buna görə məni artıq heç nəylə təəccübləndirmək mümkün deyil.
- İlk sevdiyiniz anı və sevdiyiniz şəxsi necə xatırlayırsınız?
- Sevgi olmasa, yaradıcı insana yaşamaq çətin olar. Əlbəttə ki, ilk sevgim də, məni sevənlər də yadımdadır. Mənim sevdiyim ilk xanım coğrafiya müəlliməm olub. Bu o qədər saf sevgi idi ki, bu gün də onun adı yadımdadır. Müəlliməm də bilirdi ki, mən onu sevirəm. Təbii ki, uşaqlıq sevgisi idi bu. Sevgi çox gözəl hisdir, insan sevdiyi üçün hər şey edər, hətta ölümü belə gözə alar. Allah heç kəsi nakam sevgilərə sürükləməsin.
- Sevginizi hansı şeirlə tərənnüm edərdiniz?
- Əqlimlə qəlbimin başqadır yolu,
Hər biri bir yolda puç edir məni.
Birisi sevdadan uzaqlaşdırır,
O biri sevdaya tuş edir məni.
- Oxuculara bugünlük son sözünüz...
- Mən Azərbaycanı və xalqımı həyatım qədər sevirəm. Millətimin yaxşı günü də, pis günü də mənimdir. Xalqıma mənə olan sevgisinə görə minnətdaram. İstəyirəm bilsinlər ki, onlar məni nə qədər sevirsə, mən onlardan da qat-qat artıq sevirəm, xalqımın sevgisidir məni yaşadan. Var olsunlar hər zaman!
Geri qayıt